Uzunca bir aradan sonra bir şeyler karayalayayım, zihnimde şimşekler çaktıran bir fıkradan bahsedeyim dedim;

Nasreddin Hoca‘nın epey bilinen fıkralarından biriymiÅŸ meÄŸersem. Oldukça fazla yerde de benzer meselelere iÅŸaret etmesi hasebiyle alıntılanmış.

Hocanın ahır kapısının önlerinde bir o tarafa bir bu tarafa bir şey aradığını görenler sormuşlar: Hocam, ne arıyorsun?

Anahtarımı kaybettim de onu arıyorum demiş Hoca.

Hocaya sormuÅŸlar:

-Burada mı düşürdün, iyi biliyor musun?

-Yok demiş, ahırda düştü.

-İlahi hoca ahırda düşen anahtar kapının önünde aranır mı?

Hoca gülmüş.

-Ahır karanlık. Üstelik yerler saman dolu. Aramak zor. Ama anahtarı aramak gerek. O yüzden ben de burada arıyorum.

Filmler, diziler, sosyal medya, türlü hobiler, olaÄŸan bir keÅŸiften ziyade dayatılır, pazarlanır ve de “paketlenir” hale gelmiÅŸ turistik deneyimlenmeler, güncel siyasetin sade suya tirit hengamesinin seyri, iÅŸ hayatının ÅŸuur kapatan yoÄŸunluÄŸuna teslimiyet hali ve baÅŸka bir sürü uÄŸraşılar, iÅŸler, güçler…Peki ya kendi varoluÅŸumuza ve anlamına dair bir arayış içerisinde miyiz ? Aradığımızın buralarda olduÄŸuna inanıyor muyuz ya da arıyor muyuz ? Teslim bayrağını açtık mı modernizm sonrası dönemin insanı içine çektiÄŸi duruma ?

Yoksa bütün bunlar oyalanmadan mı ibaret ? Ve daha kötüsü neyi nerede aradığımızın dahi farkında değil miyiz ?

Efendime söyleyeyim daha bir sürü alengirli sorular…