Ejder Kapanı‘ndan beri bir filmi bu kadar eleÅŸtiresim, yerden yere vurasım gelmemiÅŸti. Ahan da yazıyorum.

Robert De Niro ve Edward Norton’u duyunca balıklama gittim filme. Bu müthiÅŸ ikiliden kötü iÅŸ çıkmazdı hani. ArkadaÅŸlar saÄŸolsun, iyi iÅŸ çıkarıp beni yanılttılar. Ne olduÄŸuna, ne anlatmak istediÄŸine hatta birÅŸeyler anlatmak istediÄŸine dahi karar verememiÅŸ bir film. Yaslanmış iki oyuncunun ismine, ordan alır yürürüz, çorbamıza bakarız modunda karşılıklı oyunculuk gösterisinden öte birÅŸey yok. Hesapta alt metin saÄŸlam, çok böyle evrensel, varlıkla, inançla ilgili sorunlardan filan bahsediyoruz ama öyle bir ifadesi, kararı, senaryosu da yok filmin. Yok hayır madem böyle duraÄŸan bir dram çekmeye karar verdin, o filmin içine serpiÅŸtirdiÄŸin gerilim öğeleri de nesi ki. De Niro’nun karısı nasıl silik bir karakterdir, neden vardır, neye tekabül eder ki. Filmin ilk sahnesinde yapılan artislik film içerisinde biryere oturmayacak, bir mana iÅŸaret etmeyecekse neden vardır ki.

Hani tıpkı Nuri Bilge Ceylan türü yönetmenlerin sinemayı derhal terkedip kendilerini fotoğrafa vermeleri gerektiği gibi bu filmin yönetmeni de başka işlerle uğraşmalı. Durağan bir tempo böyle işlenmez. Durağanlığı başka başka şekillerle, farklı öğeler ve senaryolarla işleyebilir, hatta büyük beğeniler de kazanabilirsiniz yönetmenlik yeteneğiniz kadarınca. Fakat hareketli kareler olarak sinemada bunu böyle halledemezsiniz. Daha zekice, anlamlı işler yapmalısınız.

Acı bir kahkaha filmin sonunda. Hadi ordan diyorum…